Pierwotnie łączenie gazowe zostało zastosowane w roku 1802 w Stanach Zjednoczonych przez Harego, który skonstruował palnik wodorowo-tlenowy. Obserwacje działania ognia wodorowo-tlenowego wykazały, że płomień ma wielką temperaturę (jakieś 2000°C) do tego można nim spajać wszelkie metale oraz stopy.
Sposób produkowania tlenu odkrył Priestley (Anglia) w 1774 r., ale właściwa produkcja tlenu wypada zaledwie na rok 1883, w jakim to Polacy – Wróblewski oraz Olszewski stworzyli procedurę wytwarzania skroplonego powietrza. Dalszy rozkwit w tej gałęzi był robotą Lindego (Prusy) oraz Claude’a (Francja), którzy w r. 1899 uruchomili maszynkę do wytwórczości O2 na miarę przemysłową. Rozważania nad cechami płomienia acetylenowo-tlenowego przeprowadzone poprzez Le Chateliera (Francja) wykazały, iż płomień oksyacetylenowy tworzy większą ciepłotę o przeszło 1000°C od promienia wodorowo-tlenowego. Potem używanie acetylenu do spawania stało się uniwersalne.
Wczesny palnik do zgrzewania acetylenowo-tlenowego zbudował Picard (Francja) w roku 1901, otwierając w taki sposób wzrost fabrykacyj acetylenu, jaki znalazł wykorzystanie nie tylko do wiązania metali, a także jako gaz oświetleniowy.
Najwyższy wzrost łączenia oksyacetylenowego (gazowego) w PL wpada na okres 1910-1925, gdy to metodę spajania gazowego (wyłącznie wtedy znaną) wykorzystywano na dużą skalę w wszelkim przemyśle.